پیشونی حاجی شهر ، پینه بسته

دستان پدرم نیز همینطور !

بزرگتر که شدم ، تازه فهمیدم ، پدرم با دستانش نماز می خواند

نوشته هایی هستند که خواندنشان سنگین است
حالت را عوض می کنند. ضربان قلبت را بالا میبرند
و پُراند از غم ِشیرین ...!
دوست داری مرورشان کنی
و بعد هم یادداشتی پایش بنویسی

دنیا رو تو چشمات میبینم

وقتی که پیش تو میشینم

میخندی تو با هر لبخند م

به توو عشق تو تا ابد پایبندم.

یک نفر مَست پیش می آید
کوزه در دست ، پیش می آید
عاشقی جُرم نیست ای مَردم
اتفاق است ، پیش می آید

در زندگی همیشه یک جای خالی هست
که بیشتر ما با
" آه "
پُرِش کردیم

عشق بازي را خوب تقسيم كرده ای
عشق با او
بازي با من

ين بار زنده می خواهمت!
نه در رويا نه در مجازی
اين که خسته بيايی
بنشينی در برابرم
در اين کافه ی پير
نه لبخند بزنی آن گونه که در روياست
و نه نگاه عاشقانه بدوزی به نگاهم...
صندلی ات را عوض کنی
کنارم بنشينی
سر خسته ات را روی شانه ام بگذاری
و به جای دوستت دارم بگويی
گم کرده ام تو را، کجايی...؟

ﺣﺲ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ
ﺍﻣّﺎ ﺗﻠﺦ ﺗﺮ ﺍﯾﻨﮑﻪ
ﮐﺴﯽ ﺩﻧﺒﺎﻟﻢ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﮔﺮﺩﺩ

در حوالی این دنیا
نه صادق به زندگی هدایت شد
نه فروغ از نا به امید رسید
و نه سهراب قایقی ساخت تا به شهر رویاهایش رسد
قلم و کاغذ کارشان بازیست با ذهن
تا روزمان را به شب و ماهش دلخوش کنند

خدا می گوید :
تو ای زیباتر از خورشید زیبایم
تو ای والاترین مهمان دنیایم
بدان آغوش من باز است
شروع کن!
یک قدم باتو
تمام گامهای مانده اش با من

سرکلاس دو خط سياه موازي روي تخته کشيد!
خط اولي به دومي گفت ما مي توانيم زندگي خوبي داشته باشيم.!!
دومي قلبش تپيد و لرزان گفت : بهترين زندگي!!!
در همان زمان معلم بلند فرياد زد :
" دو خط موازي هيچگاه به هم نمي رسند" و بچه ها هم تکرار کردند:
دو خط موازي هيچگاه به هم نمي رسند.
بقیه در ادامه مطلب ...